Vår sista dans.

Det var då eg innsåg at eg er over han. Då eg satt der i volvoen hans uten å seie eit ord. Han plystra ein jazzmelodi, eg song teksten inni meg. Eg innsåg at eg er over han, at eg faktisk ikkje er forelska i han lenger. Altså, ikkje i han, men eg er framleis forelska i minna med han, draumefyren tankane mine har laga av han og lengsla etter kjærleik og merksemd. Eg hadde ikkje sett ansiktet hans på ei veke, og hadde igjen begynt å tru at han eigentleg er som i draumene mine. Men i røyndomen er han ikkje slik i det heile tatt. I røyndomen er han kjeisam, trøtt og uengasjert. Han var så grå i dag. Blåmåndag? Nei, eg trur det berre er slik han er.

Älskling, jag tar steget ur vår sista dans.